در حال حاضر که کشورمان طبق گفته مسئولین امر به خودکفایی در تولید گندم دست یافته، دولت دیگر واردات گندم خارجی را به صلاح ندانسته و چند سالی است که قانون ممنوعیت ورود گندم خارجی به کشور البته به جز طرح عبور موقت صادرات، به تصویب رسیده است بنابراین در حال حاضر آرد مورد نیاز کشور از گندم‌های داخلی استحصال می‌شود.
طی چند روز اخیر طبق آنچه در گزارش قبل منعکس گردید، کارخانه‌های استان تهران به دلیل عدم دسترسی به گندم کیفی اقدام به تعطیلی خط تولید آرد حجیم و نیمه حجیم خود کرده‌اند.
چند سالی است که تامین آرد باکیفیت بالا به دغدغه اصلی نانوایان حجیم و نیمه حجیم تبدیل شده و تاکنون اقدامی اساسی جهت رفع این مشکل صورت نگرفته است. حال سوال این است که در زمانی که گندم خارجی نباید به کشور وارد شود، آیا اختلاط اصولی، علمی و استاندارد گندم‌ها و تخصیص گندمی با کیفیت قابل قبول و مناسب به کارخانه‌های آرد جهت استحصال آرد باکیفیت، هنوز برای مسئولین امر به یک مساله جدی تبدیل نشده است؟!
آیا این امکان به هیچ عنوان وجود ندارد که مسئولین با یک برنامه‌ریزی مناسب و منطقی درصدی از گندم‌های استان‌های مرغوب را در کشور به کارخانه‌های استان تهران هم تخصیص دهند؟
مسئولین امر همواره به رعایت اختلاط استاندارد گندم در کشور تاکید دارند اما آنچه عیان است، خلاف این را نشان می‌دهد.
اگرچه واردات گندم خارجی به کشور طبق اظهارات مخالفین آن، ممکن است هزینه زیادی را از خزانه دولت به خارج از کشور منتقل کند اما قطعا همین روال که کارخانه‌های آرد در تامین گندم کیفی مستاصل مانده‌اند و عدم تامین آن، به ضرر دولت تمام می‌شود چراکه افزایش ضایعات نان در کشور و به تبع آن هدررفت هزینه هنگفت خرید گندم را در بر خواهد داشت.
آیا بهتر نیست تعصبی را که دولت روی خودکفایی در تولید گندم دارد، کنار گذاشته و کمی به فکر افزایش کیفیت گندم تولیدی و حداقل تقسیم‌بندی اصولی و استاندارد همین گندم‌های موجود در سطح کشور باشد؟
قاعدتا واژه خودکفایی زمانی معنا پیدا می‌کند که کارخانه‌ها دیگر دغدغه تامین گندم کیفی را نداشته باشند اما با اینکه مهر خودکفایی در کشورمان به ثبت رسیده اما هنوز تامین گندم باکیفیت برای کارخانه‌های کشور یک چالش ناتمام است!