اما این مساله تبعات بسیاری در پی داشته که با مرور آن‌ها می‌توان نتیجه گرفت این هدف دولت به درستی محقق نشده است.
در طی مدتی که نرخ نان ثابت بوده شاهد تبعات بسیار سنگین ناشی از این مساله در جامعه بوده‌ایم. تبعاتی که قطعا ناشی از فشارهایی بوده که نانوایان در قبال افزایش سرسام‌آور هزینه های تبعی، ثابت بودن نرخ نان و عدم تامین درآمد کافی متحمل شده‌اند. بسیاری از واحدها تا آستانه تعطیلی پیش رفتند، چه بسا نانوایانی که عمرشان را صرف این حرفه پرزحمت کرده و پیشکسوتان نانوایی بودند و به دلیل عدم تامین هزینه هایشان واحدهای خود را به ناچار تعطیل کردند. نانوایانی در مقابل این همه فشار در نهایت دست به خودسوزی زدند، در برخی از استان‌ها اختلافاتی ناشی از فشارهای اقتصادی در این صنف رخ داد و تبعاتی چون مرگ در پی داشت که در سال گذشته شاهد چند دست از این ماجراهای تلخ در صنف نانوایان بودیم.

ضربه‌ای که ثابت بودن نرخ نان در طی این سال‌ها به نان کشورمان وارد کرد افت شدید کیفیت نان بود باید به نانوایی که 4 سال نرخش ثابت بوده و فشارهای زیادی را در مقابل تامین هزینه‌ها متحمل شده حق داد که  انگیزه‌ای برای تولید نان باکیفیت نداشته باشد و برای جبران هزینه‌هایش دست به کم‌فروشی بزند از چانه نانش کم کرده و از خرید خمیرمایه، افزودنی‌های مجاز و بهبود دهنده‌ها برای ارتقای کیفیت نانش خودداری کند و درعوض جوش شیرین و هزار افزودنی غیر مجاز دیگر اما ارزان قیمت را جایگزین نماید.

در نهایت با توجه به همه آنچه که گفته شد به این جمله و پرسش از مسئولین می‌رسیم که ثابت بودن نرخ نان به چه قیمتی؟ اگر دولت با عدم افزایش نرخ نان به فکر سفره‌های مردم است آیا اینکه مردم نان ارزان اما بی‌کیفیت بخورند ارزشی برای دولت خواهد داشت؟ این بهتر نیست که دولت نرخ نان را آزاد کرده و دست نانوا را برای افزایش کیفیت نان باز بگذارد؟
این‌گونه می‌شود که نانوا برای تولید نان باکیفیت انگیزه پیدا خواهد کرد، با هم صنفانش رقابت کرده و در نهایت این مردم هستند که دست به انتخاب می زنند.
ثابت بودن نرخ نان برای حمایت از اقشار آسیب‌پذیر جامعه نتیجه‌ای جز روانه شدن نان بی‌کیفیت و ناسالم به سفره‌های مردم در پی ندارد. دولت با این اقدام خود می‌خواهد از جامعه حمایت کند درحالی‌که این سیاست ثابت نگه داشتن نرخ نان موجب بی‌کیفیت و ناسالم شدن نان سفره‌های مردم شده است.